Раніца суботы выдалася даволі спякотнай. Ранішні туман мы вырашылі прапусціць і выспаліся як след. Дарога была не блізкая.
Спальныя прыналежнасці, ежа, снасці, яшчэ ежа. Такім няхітрым бутэрбродам багажнік нашага пазадарожніка быў забіты амаль да адмовы. Толькі невялікая палоска шкла была пакінута, каб хоць нешта бачыць у люстэрка задняга погляду.
У дарогу!
Трэба больш газу … Як ні дзіўна на Газпрамнафта наогул няма газу, А-100 — зачынілася прама перад намі, а астатнія запраўкі па трасе М1, якія трапляліся нам па шляху газу не прадаюць. Ціхім сапам дабраліся да Барысава і такі знайшлі газавую запраўку. Пакуль шукалі газ, страцілі каля гадзіны, але заправіўшы «ГАЗА да АткАзА» ©, зноў рушылі ў шлях! Яшчэ гадзіна-паўтары і мы ў Оршы. Наш сябар Сяргей, а па сумяшчальніцтве правадыр, і Стеша, сустрэлі нас з распасцёртымі абдымкамі. Яшчэ якіх паўгадзіны, і мы ўжо былі на месцы.
Днепр ўражваў. Стромкія, велізарныя спускі па абодвум бакам, плынь і вядома ж моц велічнай ракі.Перакат, каля якога мы спыніліся, быў прыкладна 200 метраў даўжынёй і ў самым глыбокім месцы быў не больш за метр. Вялікія валуны тырчалі з вады, дапаўняла карціну камяністае дно з моцнай плынню.
Перспектыўнасць месца зашкальвала.Расклаліся, трохі часу на хуткі перакус, кароткія «повязушки — па Валярынай сістэме» і на ваду!
Ужо з першых закідаў, Дэн бярэ невялікага галаўлика на жука, што не можа не натхняць! Але бо нас на перакаце трое, мы даволі гучна маем зносіны і ходзім як сланы па перакату, акрамя некалькіх небуйных галаўнёў, нічога дастаць з вады не атрымліваецца! У лагер вяртаемся без рыбы, але не зламаныя духам, ёсць яшчэ раніца.
Ноч, вогнішча, маем зносіны, вяжам і ўспамінаем вялікую кампанію, якой даўнютка мы не збіраліся.
Раніца наступнага дня парадавала магутнымі паклёўкамі, падустам злоўленым Сержыкам, адламаным на поклёўке кручком, і ледзь не ўцёкшай з рук вудай!Трохі ранішняй лоўлі, кароткі абед, нядоўгія зборы і такія мы малайцы, што паспелі сабрацца да дажджу! Стомленыя, сонныя, але вельмі задаволеныя паездкай, няспешная коцімся да дому, паралельна разглядаючы наваколлі, ідыётаў на Порш якія ляцяць на хуткасці больш за 250 км у гадзіну, даволі неблагіх з выгляду прастытутак ўздоўж трасы і г.д. — каларыт!У зняволенні кароткага апавядання хочацца сказаць асобны дзякуй Дэну за шыкоўны стэйк з ялавічыны і запечаную на вуглях кукурузу, Сержыку за арганізацыю ЖЫЛЛЯ на прыродзе, Кацярыне за ўдзел у нашым мерапрыемстве, Сцешке за цеплыню маёй спіны ў халодную ноч)) ну і, напэўна, Мне, проста захацелася сказаць сабе дзякуй))) И вядома дзякуй табе, паважаны чытач за пакинуты каментар и “лайк да запісу”!
